تاثیر مانور ریتگن و عدم لمس پرینه بر آسیب های پرینه در زمان زایمان

چکیده زمینه و هدف: آسیبهای پرینه که به دنبال زایمان طبیعی ایجاد می شود، عوارض کوتاه و بلند مدتی را به دنبال دارد، که نیازمند مداخلاتی است که احتمال شانس پرینه سالم را افزایش دهد. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر مانور ریتگن و عدم لمس پرینه بر آسیبهای پرینه در زمان زایمان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه، کارآزمایی بالینی بر روی 70 نفر از زنان نخست زای مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی امام علی(ع)  آمل انجام شد. افراد به ترتیب ورود، یک در میان، در یکی از دو گروه ریتگن (35 نفر) و یا عدم لمس پرینه (35 نفر) قرار گرفتند، در گروه ریتگن در مرحله دوم زایمان هنگامی که سر جنین پرینه را متسع می کرد؛ از طریق پرینه و درست در جلوی استخوان دنبالچه با یک دست بر روی چانه جنین؛ فشار رو به جلو اعمال می شد و در همان زمان با دست دیگر فشار رو به بالا بر سر جنین (اکسی پوت) وارد می گردید. در گروه عدم لمس پرینه در مرحله دوم زایمان تا زمان خروج سر جنین، پرینه لمس نمی شد. سپس فراوانی پرینه سالم، اپی زیاتومی، پارگی پرینه، میانگین طول مرحله دوم لیبر، نمره آپگار دقیقه اول و پنجم در دو گروه تعیین و با یکدیگر مقایسه شد. یافته ها: در گروه ریتگن فراوانی پرینه سالم (30 نفر) 7/85%، اپی زیاتومی (26 نفر) 3/74% و پارگی پرینه (5 نفر) 3/14% و در گروه عدم لمس پرینه  این مقادیر به ترتیب (28 نفر) 80% ، (29 نفر) 9/82% و (2 نفر) 8/5% بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. در گروه ریتگن فراوانی پارگی درجه یک (5 نفر) 3/14% و در گروه عدم لمس پرینه  فراوانی پارگی درجه یک (7 نفر) 20% بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. در گروه ریتگن و عدم لمس پرینه  پارگیهای درجه دو، سه و چهار رخ نداد.  بحث و نتیجه گیری: استفاده از عدم لمس پرینه  به عنوان تکنیک کنترل پرینه براساس معیارهای زایمانی و راحتی و تمایل زن در حین زایمان، بدون خطر می باشد. واژگان کلیدی:مانور ریتگن، عدم لمس پرینه، آسیب پرینه، زایمان.